مغز نوجوونها یه موتور بسیار قوی داره با یه ترمز بسیار بسیار ضعیف، از همچین مغزی انجام هر رفتار پرخطری بر میاد. مهمترین محرکی که موتور بیترمز نوجوانها رو میتونه استارت بزنه، رفقای هم سن و ساله! نوجوانها اگه رفقاشون اهل رفتارهای پرخطر باشن، به راحتی میتونن خودشون رو در معرض خطر قرار بدن. پس چی شد؟
مدل رفتاری نوجوان شما رو همسن و سالانش تعیین میکنن نه شما، به خصوص اگه فضای احساسی داخل خونه به هر دلیلی مساعد نباشه. حالا چه باید کرد؟ نظارت دقیق! حواستون به نوجوانهاتون باشه، مهمه که بدونید کجاست؟ با کیه؟ و مشغول چه کاریه؟ منظور من از نظارت، پلیس بازی نیست (هر چند اگه نیاز باشه، این کارم باید کرد) منظور اینه که سعی کنید فضایی رو ایجاد کنید تا بیشترین زمان ممکن رو با رفیقهاش در مقابل چشم شما سپری کنه. یعنی ازش بخواید رفقاش و بیاره تو خونه، بیاره تو جمع تا شما فرصت کنید تا دقیق اونها رو بشناسید، ازش بخواید رفقاشو در حضور شما به فلان مهمونی یا کنسرت دعوت کنه، متوجه نکته شدید دیگه؟
فقط حواستون به یه نکته مهم باشه: تا جایی که میتونید بهش سخت نگیرید، ضد حال نباشید، رو ساعت خواب، ساعت اومدن به خونه، اتاق شلخته، ریخت و ظاهر عجیب و غریب و موزیک بلند سختگیر نباشید ولی رو نظم در رفتن به مدرسه و ورزش تا میتونید سماجت داشته باشید
